کوچه رویاهای از یاد رفته

࿐ ࿔*:･ﾟ

در این چندسالی که از هجده‌ ساله شدنم می‌گذرد، تا به حال حدود هزار و هفتصد و سی و سه بار از خودم آینده و خود گذشته‌ام عذرخواهی کرده‌ام. که چرا به خودم فرصت ندادم عاشق شوم، که چرا ترسم را مچاله نکردم و آن حرفی که باید می‌زدم را نزدم، که چرا به جای چیدن پرهایم فرار را بر قرار ترجیح ندادم، که چرا کتاب ننوشتم...

چند باری هم این التماس‌های عاجزانه‌ام را مکتوب کرده‌ام. بیشتر خنده‌دار است ولی نمی‌دانم چرا نمی‌توانم بخوانمشان. سوادم باگ دارد.

به هر حال. امروز فهمیدم یکی از کسانی که همبازی کودکی‌ام بود، باردار است.انگار یک میل خفته از کوچه‌های پشتی روحم راهش را به میدان اصلی باز کرده و من، مانند مرغکی مجنون خودم را به در دیوار می‌کوبم. نه این‌که دلم بخواهد مادر شوم، نه. ولی مانده‌ام باید برای خود پنجاه ساله‌ام که درگیر یائسگی‌ست نامه غلط کردم بنویسم یا نه. به احتمال زیاد نمی‌نویسم ولی این پست را اینجا می‌گذارم.

دیگر از انتظار برای آمدن یک روز خوب خسته شده‌ام. امیدی ندارم. پس لطفن تو هم انتظارت را تمامش کن. پیر شده‌ایم. روح من و جسم تو. هر دو پیر شده‌ایم. 

:<

چگونه با سایه‌مان ماکارونی درست کنیم؟

کاری ندارد، شبی که هیچ ماهی ندارد زیر یک نورپرداز بایستید و سایه‌تان را از سرش بکشید. اینجا باید کمی احتیاط کنید چون ممکن است لیز بخورید و خودتان هم بیافتید. حالا یک سایه‌ی بی‌قواره در دست دارید؛ آن را مچاله کنید و در جیبتان بگذارید. مواظب باشید کسی شما را نبیند.
فردا صبح سایه را زیر آفتاب زمخت تابستان پهن کنید تا خشک و چروکیده شود. بعد قسمتی از سایه را قیژی جدا کنید و در هاون بکوبید. حالا می‌توانید پودر به دست آمده را با سس ماکارونی مخلوط و به کمی را هم به عنوان تزیین استفاده کنید.

نوش جان.

لزج

اسلحه را در دستان او دیدم، ولی می‌دانم که او قاتل نیست. نه نه مطمئنم که می‌گویید که تو نمی‌توانی فرق یک گوجه پخته له شده را با سر انسانی که با چکش ویران شده تشخیص بدهی، ولی او قاتل نیست. باد چگونه می‌تواند کسی را بکشد؟ سبزه و گل نمی‌توانند. او فقط در ذهنش، در یکجای تاریکی که حتا من هم نمی‌توانستم انگشتم را در آن فرو کنم، آن‌ها را هر روز دار می‌زد. من این را می‌دانستم ولی به روی خودم نیاوردم چون آن‌ها هیولا بودند. چگونه انتظار داشتند به قتل نرسند وقتی تا این حد خون او را مکیده بودند.و حالا شما می‌خواهید انتقام هیولا را از خود شخص نسیم بگیرید؟ او مزه شهد می‌دهد. او... او لطیف‌ترین موجودی‌ست که این اطراف می‌توانید پیدا کنید.

تابستون من [نسخه کرینج]

𖦹*• ༄ 𖤓

 

 

 

-: "من نمی‌خوام مثل اون آدمای ادایی بگم همه می‌میرن، ولی آخه ببین عزیز من! من و تو هم می‌میریم. من نمی‌تونم تحمل کنم. تو خورشید منی. یه خورشید چطوری می‌تونه خاکستر بشه؟ به خودت تو آینه نگاه کردی؟ یه نگاه بنداز. چطور اون لبا که من هر روز می‌بوسمشو- نه نه نه تو صورتت یه گلخونه‌س و من فقط یه مرغ مگس‌خوار بیچاره‌م که به سمت اون گلبرگای سرخ کشیده می‌شم. من واقعا بی‌تقصیرم. تو... تو بیش از ظرفیت من خوشگلی. ینی اگه من یه کاسه پلاستیکی باشم که وسط حیاط ولش کردن تو همون نوری هستی که ذوبم می‌کنه، خمیرم می‌کنه، خرد و خاکشیرم می‌کنه. من آخه چه جوری تحمل کنم که نبوسمت؟ اون دستات که باهاشون قلم دستت می‌گیری، صفحه گوشیتو لمس می‌کنی، گلای داوودی رو لای موهات جا می‌دی؛ اون دستای گرم که صورتم رو قاب می‌گیرن. چطور باور کنم یه روز خاک می‌شن؟
تو حتا اگه به یه دونه تبدیل بشی و تو خاک بکارنت، تابستون که شد یه گل آفتاب گردون می‌شی و من قطره شبنم روی گونه‌ت.
تو آفتاب منی، هیچوقت نمی‌میری."

 

 

چرا داری چرت می‌گی؟ [ورژن آبپز]

تمام دقایقی که با من گذراندی را در جوی آب بریز، مثل قایق‌های کاغذی؛ با حوصله. ماهی‌های قرمز را به سمت دریا بخوان، اقیانوس لانه‌ی ماست.
وقتی تابستان از راه رسید تنگ آبی در ساحل بکار تا وقتی درختان دوباره شکوفه زدند، بچه لاکپشت‌ها راهی به سوی من داشته باشند.



یخمک.

سرچ کردم میلادگاه دیدم چنین کلمه‌ای وجود ندارد

صدای واق واق سگ، ماهی که چراغش کور شده و ستاره‌هایی که دیگر نمی‌درخشند.
کرم شب‌تاب دیگر نمی‌دانست نور را از کجا پیدا کند به جز ماتحتش. دست به دست خفاشی که هرآن امکان داشت یک لقمه چپش کند سپرده بود و داشت می‌گریخت. کجا؟ نمی‌دانست. فقط دیگر نمی‌خواست اینجا بماند.
خفاش قول داده بود اورا به محل تولد ستارگان دنباله دار ببرد و به دمب یکیشان سنجاقش کند.
خفاش ستاره را از کجا می‌خواند؟ نمی‌دانست. فقط نمی‌خواست اینجا بماند.

حذف قند

در چای سرخ او غم ریختم و برای خودم کمی شکلات کنار گذاشتم،
زیر چتر او را به باران نشان دادم و خودم با برگ افرای سبزی که از یک شاخه نحیف آویزان بود پایکوبی کردم،
من غم بودم در چشمانش، خار بودم بر کف پایش.
او مرهم و جانم بود.
روزی به دست یک بادکنک قرمز سپردمش و رها شدم.
رها در یک باتلاق.

شاعر شکسته

مادرم از فروغ فرخزاد خوشش نمی‌آمد. همیشه می‌گفت شعرهایش زیادی غمگین است. از هرچیز خیال‌انگیزی دوری می‌کرد، انگار که واقعیت دورش را می‌بلعند.
ولی از وقتی که در خاطر دارم یک نفرین نحس بر شانه‌های مادرم نشسته بود و دندان‌های نامتقارن مثلثی‌اش را در مغزم فرو می‌کرد: از هر چیزی که بدش می‌آمد، سرش می‌آمد.
زن بیچاره در آستینش ماری را پرورش داد که شب‌ها تا سحر منزوی می‌خواند و زندگی فروغ از رویاهای دور و درازش بود. دخترک از بس در خیالاتش غرق بود ماه را از خورشید تشخیص نمی‌داد و در خانه خودش را حبس می‌کرد تا چشمان خونآلودی که روحش را چرخ می‌کنند راحتش بگذارند.

دختر مادرم پری کوچک غمگینی می‌شناخت که در اقیانوسی مسکن داشت.

حس مشترک

پروانه‌ای که در یک شیشه مربا محبوس شده

پرستو‌ی مهاجر که بر بالش تیر شکارچی نشسته

تک سربازی که بر لب یک پرتگاه توسط دشمنانش هدف گرفته شده

یک معدنچی که پایش زیر خرده‌آوار‌ها گیر کرده

کسی که سنگی به مچ پایش بسته و در دریا پریده ولی حالا دیگر نمی‌خواهد بمی.رد

روحی که در بدن یک دختر تازه متولد شده در ای.ران بیدار شده

ترشی

چشم‌ها دنبالم می‌کنند.
چشم‌های سیاهی که صورتشان را نقاب پوشانده‌اند. نمی‌توانم از نگاهشان خلاص شوم.

چری آن تاپ

× ایستگاه اتوبوس خط وانپیس کجاست؟

عنکبوت قرمز

جای گزیدگی حشره‌ای که دنیایم را به او گره زدم هنوز می‌سوزد. دیروز هم دنیایم را به دست گربه‌ای سپرده که برایم هیس هیس می‌کرد. دعا می‌کردم کاش به جای گربه‌ها به آدم‌ها حساسیت داشتم ولی انگار این یک حساسیت دو طرفه‌ست.

پریروز‌ها داشتم در خیابان پرسه می‌زدم و ریسمان دنیایم را به مچ مردی بستم که دیرش شده بود.
سال‌هاست گره می‌زنم. شهر، آسمان، جهان محل ریسندگی من است. می‌خواهم با کاموای سیاه دنیایم یک فرش گنده بسازم.
انگشت کوچک دست چپت را به من بسپار. بگذار تو را هم به گره تبدیل کنم.

تلف

𝜗𝜚

این دنیا چه چیزی دارد که اینچنین از آن متنفرم؟

من پروانه‌ای ام بدون بال 

محبوس در یک جعبه‌ی مقوایی

تقلا برای رهایی نتیجه‌ای جز جراحت قلبم نداشت

سکون

تنها راه چاره

و خنجری‌ست بر پشتم

بنزین

چکمه‌هایش را پوشید و به راه افتاد. جاده خاکی زیر نور ماه، شبیه ماری نقره‌ای بود که تا ابد ادامه داشت ولی او دیگر ترسی نداشت.
تمام وجودش را در گالن سوختی که دستگیره‌اش را با مشتش نگه داشته بود ریخت و حالا فقط می‌خواست یک آتش بازی حسابی را بیندازد.

"ترس‌ها، می‌سوزانمشان!
غم‌ها، باید بروند!
مایه‌های ناامیدی، سوختن!
شادی‌ها، از بین بردن!
دلخوشی‌ها، نیست شدن!
..."

او دیگر نمی‌خواست دست و پایش بسته باشد. عزمش را جزم کرده بود که همه‌شان را آتش بزند؛ شهر، آدم‌ها، زندگی را.

می‌خواست خورشید را بر روی زمین زنده کند.