✫

آرشیوت رو خوندم. چندباری هی زیر لب بهت گفتم آفرین. چند جایی هم حسابی خندیدم -برخلاف انتظار لابد- اما دو سه تا یادداشتت بود که واسش کف زدم یکی اون که هیک داشت و به فین فین میرسید یکی هم اون ماکارونی مامان، یدونه دیگه هم اونی که تیترش میوه و ایناها بود که الان دیگه اسمش از ذهنم پریده
دستخطت منُ یاد یه آدمی میندازه که نوشتنش رو خیلی دوست داشتم اما خب موتیف ها و ضرباهنگ و نوع انتخاب کلمه ات خیلی متفاوته. چند جایی دیدم که نوشته بودی چه فایده ای داره نوشتن؟ مگه اساسا باید فایده ای داشته باشه؟ نفس کشیدن چه فایده ای داره یا ناهار خوردن یا بستن بند کفش؟ فایدۀ این هم بذار بغل فایدۀ همونا! نوشتن شاید بهبود نیاره اما دست کم بعیده که مثل خیلی از چیزهای دیگه بهت آسیب بزنه. هوم؟ -اوهوم
غیر از غلط های زیاد املایی که داشتی، دقت کردم دیدم تنها جایی که وسط کلمۀ به اصطلاح رکیکت اسلش نذاشتی اون یادداشتی بود که تراپیستت دری وری گفته بود. همین نشون میده که یک؛ من وسواس فکری دارم دو: اون تراپیستُ باید کر/د
خیلی بندرت اینور اونور کامنت میذارم. اینجا رو دوستش داشتم. اهل مراودات به سبک بیانی ها نیستم و دنبال کردن توی بیان به کارم نمیاد اما فید وبلاگت رو لازم دارم برای خوندن. بنابراین و لطفا خروجی Rss وبلاگت رو مسدود نکن.
سه و سی و چهار دقیقۀ عصر چهارشنبه ات هم بخیر