زخم‌های کنار انگشت‌های دستم را آنقدر حفاری می‌کنم تا از گوشه‌ترین نقطه‌ی بزرگترین رگ متصل به قلبم سر در بیاورم. در افسانه‌های قدیمی نوشته‌اند آنجا همیشه گنجینه‌های نورانی پیدا می‌شوند. کارگران در حال کار اند.
✫
یک هرج و مرج شاعرانه
نظرات (۱)
سور رئالیست
- پنجشنبه ۲۵ فروردين ۰۱
- ۱۱:۰۴
کس شر نگو بابا
:)))))
وای خیلی شروع خوبی بود واسه قسمت نظرا :))))) مرسی کلی شاد شدم :))))
دقیقن هدفم کس/شر گفتنه.
اعتیاد به نوشتن، مجازاتی ست که از گناهان زندگی قبلی‌ام به دوش می‌کشم.
منوی وبلاگ